De tijd waarin we leven.

Elk tijdperk heeft zijn invloed op de groei van onszelf, de maatschappij en de wereld, zoals elke levensfase zijn betekenis, gaven en opgaven heeft, dus ook het tijdperk waarin wij nu leven.

Er zijn veel boeken geschreven over het tijdperk waarin ons leven zich momenteel afspeelt. Allemaal hebben ze een ding gemeen: dit tijdsbestek is heel bijzonder omdat we op een omslagpunt zitten in de geschiedenis van deze aarde en de mensheid. We verlaten het Vissentijdperk en treden het Watermannentijdperk binnen. In vele oude culturen, zoals die van de Maya’s, is deze overgang al aangekondigd en beschreven.

We weten dat de stand van de planeten invloed heeft op de aarde en dus ook op ons. Zo is de invloed van de stand van de maan op de eb- en vloedbeweging van onze zeeën elke dag waar-neembaar.

Het sterren- en planetenstelsel is voortdurend in beweging en volgt al eeuwenlang bepaalde cycli. Zo draait de aarde elke 24 uur om haar lengte-as, waardoor we dagen en nachten heb-ben, en draait de aarde in 12 maanden om de zon met een bepaalde schommeling waardoor de seizoenen ontstaan. De zon beweegt zich op haar beurt weer binnen het grote sterrenstelsel. Binnen het grote sterrenstelsel bevindt zich een kleiner stelsels, een zone waarbinnen de zon en de aarde zich beweegt, de zogenaamde zodiak of dierenriem. Gedurende ongeveer een maand heeft de aarde een zodanige stand ten opzichte van een specifiek dierenriemteken binnen de zodiak dat ze daarmee een sterke energetische verbinding heeft. Elk twaalfde deel van het jaar staat dan ook in een van de twaalf dierenriemtekens: Steenbok, Waterman, Vissen, Ram, Stier, Tweelingen, Kreeft, Leeuw, Maagd, Weegschaal, Schorpioen en Boogschutter. Geboren op een bepaalde datum en dus in het teken van een bepaald dierenriemteken, heeft tot gevolg dat de energie van dat teken specifieke invloed op ons heeft.

Zoals de aarde zich binnen de zodiak beweegt, doet de zon dat natuurlijk ook. Zij doorloopt de dierenriemtekens in  een cyclus van precies 25.920 jaar en wel in omgekeerde richting. De zon staat dus tijdens elk twaalfde gedeelte van de cyclus, een sterrenmaand, in  een bepaald teken van de dierenruim en wel gedurende een periode van 2160 jaar. In onze tijd verlaat de zon de invloed van het dierenteken Vissen en komt onder invloed van het teken Waterman. De wissellende invloed van de dierenriemtekens veroorzaakt ingrijpende energetische wijzi-gingen.

Het bijzondere van de periode waarin wij leven is dat we niet alleen onder invloed komen van een nieuw dierenriemteken maar ook dat we overgang maken naar een nieuw zonnejaar en dus een periode van 25.920 jaar afsluiten. We bevinden ons dus in een dubbele overgangsfase. De zon begint aan een nieuwe cyclus door de dierenriem én komt na het teken Vissen in het teken van de Waterman: The age of aquarius. De energetische veranderingen die hiermee samenhangen, zijn dan ook zeer groot en ingrijpend maar ook noodzakelijk omdat de toestand van de wereld, in de meest brede zin van het woord, zeer alarmerend is en zeer bedreigend voor haar voortbestaan.

De energieverhoging van het nieuwe tijdperk zal ertoe bijdragen dat we op een hoger, meer spiritueel niveau gaan leven, dat naast de koele beredenerende rede ons warm voelende hart meer ruimte krijgt en dat we in plaats van te leven vanuit ons ego meer gaan leven vanuit onze ziel, die geboren is uit Licht dat vol is van vrijheid, bewustzijn en liefde.

Het Vissentijdperk heeft ons een enorme groei gebracht, van ons denkvermogen, van de wetenschap, techniek, goede regelgeving, erkenning van onze individualiteit, gezondheid en welvaart doordat we daar al onze aandacht, al onze energie aan hebben gegeven. Maar, zoals zo vaak, schieten positieve ontwikkelingen door omdat we vaak zo geobsedeerd zijn door de positieve kanten ervan dat we de negatieve kanten niet willen zien en elke kritiek wegwuiven. Een goed voorbeeld hiervan is de opkomst van de smartphone als een enorme aanwinst voor onze communicatie. Nu langzaam ook de negatieve kanten ervan duidelijk worden, zoals verslaving en het verminderen van onze sociale vaardigheden, is het moeilijk om daar volop aandacht te besteden omdat hij zo is ingeburgerd en vaak verslavend is, dat een pleidooi voor minder gebruik vaak wordt weggewuifd door te denken dat het allemaal wel meevalt en dat de problemen zich wel vanzelf oplossen. Dingen waar we aandacht aan geven groeien, maar dingen waar we geen aandacht aan geven zien we niet en worden dus verwaarloosd.

Naast aandacht voor de positieve ‘opbrengsten’ van het Vissentijdperk is het dan ook noodzakelijk aandacht te schenken wat er in dat tijperk is verwaarloosd, waardoor er zand in de motor van de vooruitgang dreigt te raken en we, net zoals in de periode van Atlantis en vele andere zeer ontwikkelde culturen, zomaar de ondergang tegemoet zouden kunnen gaan. De titel van het boek ‘Atlantis herhaald?’ van Hans Stolp en Harm Wagenmakers, met als ondertitel ‘Over de tijd die komen gaat’ is dan ook tegelijk een reële waarschuwing en opdracht.

Laten we proberen een aantal factoren in kaart te brengen die moeten leiden tot een noodzakelijke herbezinning op ons handelen in het afgelopen Vissentijdperk, willen we de verwoestende bedreigingen ervan omkeren en leren van onze fouten als noodzaak voor een zekere en betere toekomst voor ons allen. 

- We overbelasten de aarde.

We hebben een wereldbedreigend klimaatprobleem, met als oorzaak dat we teveel en te slechte grondstoffen gebruiken om de ecologische processen op aarde stabiel te houden.

- We verdelen onze hulpbronnen niet eerlijk.

Er is een oneerlijke verdeling van de mondiale hulpbronnen: 20% van de wereldbevolking gebruikt 80% van de mondiale hulpbronnen waardoor er maar weinig overblijft voor de overige 80%.

- We roven de schatten van de aarde leeg.

Er is een enorme overconsumptie: als alle ruim 7 miljard mensen net zoveel hulpbronnen zouden gebruiken als de rijke minderheid nu gebruikt, dan kan de aarde dat onmogelijk opbrengen.

- Wij vervuilen onze aarde, maken haar schadelijk in plaats van vruchtbaar.

We vervuilen onze grond, water en lucht met chemisch afval, plastic en stof zodat wijzelf, dieren en planten massaal sterven en bedreigd worden in hun voortbestaan.

- We handelen asociaal, zijn inhalig en egoïstisch.

De rijkste 10% van de volwassen bezit 85% van alle rijkdom en deze rijken worden steeds rijker, doorgaans te kosten van de armen, door arme landen en mensen geen eerlijke prijs te geven voor hun grondstoffen, goederen en de arbeid.

- We buiten landen en dus mensen uit.

Er wordt uit arme landen nog steeds, zoals in de koloniale tijd, meer gehaald dan gebracht.

- Grote concentratie van macht en werknemers als ‘slaven’.

Door hun rijkdom hebben de rijken (individuen, aandeelhouders, multinationals, bedrijven en ondernemingen) de macht, niet alleen op economisch maar ook politiek gebied omdat de politiek zich afhankelijk heeft gemaakt van hun investeringen. Daarnaast is ook de burger als werknemer van hen afhankelijk met betrekking tot zijn baan, inkomen en consumptiepatroon, waardoor hij nauwelijks kritiek kan leveren en kan vechten voor een eerlijk loon, laat staan op een eerlijke manier kan delen in de winst van ondernemingen die mede gemaakt wordt door zijn inspanningen.

- Geld heerst en beheerst ons en de hele maatschappij.

Het streven naar geluk wordt gekoppeld aan rijk worden, terwijl we zouden moeten weten dat geld wel gemakkelijk is maar uiteindelijk niet gelukkig maakt en dat alleen het op weg zijn naar onze diepste dromen ons leven zin en vreugde geeft.

- We zijn verspillers.

30% van alle voedsel in de rijke landen wordt weggegooid, terwijl bijna 1 miljard mensen honger leiden en er 5 miljoen kinderen per jaar sterven ten gevolge van on-dervoeding.

- We zijn kortzichtig en staan niet open voor (zelf)kritiek.

Door de grote welvaartsverschillen ontstaan er enorme vluchtelingenstromen met alle inhumane en verstorende gevolgen van dien zoals we die in de afgelopen jaren en nu ondervinden, terwijl we niet bereid zijn in te zien dat we dat probleem zelf mede veroorzaakt hebben. We zijn niet echt bereid naar de gevolgen van ons egoïstisch handelen te kijken en de hieraan verbonden problemen op te lossen.

- We gebruiken maar de helft van onze capaciteiten.

Ons brein wordt gezien als de motor van ons leven en de wetenschap claimt via het brein de monopolie op de waarheid. Want wat niet beredeneerd, bewezen kan worden is niet waar. Alle paranormale gewaarwordingen en verschijnselen worden afgedaan met een niet goed functioneren van onze hersenen oftewel zinsbegoochelingen, alternatieve geneeskunde als kwakzalverij en gedachten over spirituele zaken als zwijmelarij.

Voor ons hart, de bakermat van onze ziel, van ons hoger bewustzijn is geen plaats. Terwijl ons hart doorgaans veel betrouwbaardere informatie geeft dan ons verstand. Ons verstand kijkt en analyseert op een koele manier, ons hart verbindt zich op een warme manier met wat het tegenkomt  Vanuit je hart leven, vanuit je diepste zijn en dromen je leven vormgeven hoort niet tot het interessegebied van de wetenschap. Het hart is een bloedpomp, punt uit. Hoe zou het toch komen dat we technisch en wetenschappelijk zoveel hebben bereikt, maar we in wereld leven waarin ons gedrag meer lijkt op dat van dieren dan op een gedrag dat je van mensen mag verwachten die streven naar een wereld waar we in gelijkheid, vrijheid en broederschap kunnen leven. Er is geen plaats voor ons hart, de zetel van onze ziel, die maar een ding wil, namelijk liefde.

Enzovoort, nog pagina’s vol. Voor wie geïnteresseerd is in een meer uitgebreide opsomming van de negatieve gevolgen van ons handelen in het verleden en nu, kan deze onder andere vinden in het boek ‘Een nieuwe tijd breekt aan’ van Ronald Jan Heijn, pagina 44 en volgende.

Concluderend: We hebben de bedreiging van ons voortbestaan op deze aarde zelf veroorzaakt en zullen voor deze bedreigingen op een snelle en adequate manier oplossingen moeten vinden en dat vereist niet alleen een ander gedrag van regeringen maar zeker ook van ieder van ons. Het zijn wij die miljoenen plastic flesjes kopen, wij zijn het die een groot gedeelte daarvan niet in het recyclesysteem brengen, wij zijn het die tonnen plastic flesjes weggooien in de natuur waardoor een zeer groot gedeelte in onze revieren en zeeën belandt en er een plasticsoep ontstaat waardoor vissen en wijzelf schadelijke plasticdeeltjes binnenkrijgen.

We hebben de neiging om problemen en de oplossing daarvan bij anderen, met name regeringen, bedrijven en organisaties, neer te leggen, maar zijn vaak niet kritisch genoeg op ons eigen denken en handelen als medeveroorzakers van de problemen, kijken vaak weg en voelen ons niet medeverantwoordelijk voor het ontstaan en het oplossen van de problemen. Hitler zou nooit het beest kunnen zijn geworden als er geen medestanders, meelopers en mensen zouden zijn geweest die weg hadden gekeken. Met gruwel kunnen we kijken naar president Trump, maar hij is wel gekozen door de Amerikaanse stemmers en misschien wel dankzij een groot deel van de stemgerechtigden die zich niet bewust waren van hun verantwoordelijkheid om de toekomst van hun land te bepalen en thuis zijn gebleven. Hetzelfde geldt voor de jongeren in Engeland. De Brexit in Engeland zou hoogstwaarschijnlijk niet zijn doorgegaan als de jongeren hun verantwoordelijkheid hadden genomen om mede hun eigen toekomst te bepalen. Nu klagen ze en bepalen de stemmen van nostalgie en angst de toekomst. En zo kunnen we nog vele voorbeelden noemen.

De overgang van de ene periode naar de andere gaat altijd gepaard met destabilisatie, onzekerheid en angst. Het oude brokkelt af, is toch niet wat we ervan verwacht hadden of levert zoveel problemen dat de toekomst er duister uitziet. Wat er in de plaats voor zou moeten komen,  is nog niet duidelijk, hetgeen onzekerheid veroorzaakt. De oude zekerheden vallen weg en er is nog geen echt nieuw houvast. Het is zoals in de puberteit, bij onvrede over ons werk of over onze relatie, bij de overgang van werken en niet meer werken.

De vraag is hoe we met dit soort situaties omgaan. Kruipen we weg in angst, trekken we ons terug in onze veilige omheiningen of in een machteloze slachtofferrol of zoeken we, denken we na over oplossingen, stellen we ons open voor nieuwe ideeën en inzichten en nemen we een actieve houding. Blijven steken in de nostalgie dat het vroeger allemaal beter was, lost het probleem niet op, want vroeger heeft letterlijk en figuurlijk zijn tijd gehad, daar ligt niet de oplossing, die ligt altijd in de toekomst. Het is vruchtbaarder om het niet meer functioneren van een situatie ook te zien als een roep om vernieuwing, zoals een kapotte auto, een verou-derde woning of wijk, een vastgelopen relatie en een niet meer bevredigende werksituatie vragen om een opknapbeurt, vernieuwing of vervanging.

De hogere energie van het Watermannentijdperk kan en zal ons helpen een nieuwe weg te kiezen, de weg van liefde, de weg van ons hart in plaats van de weg van ons ego, of om met de woorden van Robert Muller (assistent generaal van de VN van 1961-1991) te spreken:

‘We hebben de verantwoordelijkheid om van deze planeet een Paradijs te maken. Wij mensen hebben niet meer genoeg aan logica en rede. Dat tijdperk hebben we gehad en het voldoet niet meer. We gaan nu het tijdperk van de liefde binnen: liefde voor onszelf, de mensheid, de planeet en de wonderbaarlijke schepper van dit alles’.

Valkenburg, mei 2018

© Harrie Bielders