Van het vissen- naar het watermantijdperk en de betekenis van crisissen.

Elke crisis is een signaal dat er iets knelt. Zo is een burnout doorgaans het gevolg van het feit dat we te veel hooi op onze vork hebben genomen of werk of inspanningen verrichten waarin we te weinig voldoening vinden, met als gevolg dat we opbranden, en is de huidige klimaatcrisis het gevolg van een door ons ernstig verstoord ecologische evenwicht.

Doorgaans hebben we de signalen die voorafgaan aan een crisis niet serieus genomen met als gevolg dat deze signalen steeds dwingender worden en we steeds duidelijker en harder worden geconfronteerd met de gevolgen van ons verkeerde gedrag. Zo kan de coronacrisis gezien worden als een niet te negeren waarschuwing voor onder andere de negatieve gevolgen van de globalisering, de teloorgang van grote natuurgebieden en de omvang en concentratie van de bio-industrie.

Ook legt de coronacrisis een gedrag bloot dat getuigt van weinig solidariteit met degenen die door het coronavirus worden getroffen: de kwetsbaren, de zieken, hun familie en het ziekenhuis- en zorgpersoneel. Als dit gedrag, zoals het lijkt, symptomatisch is, kunnen en zullen we deze coronacrisis en de crisissen die niet zijn op te lossen met een vaccin, zoals de wereldwijde klimaatcrisis, niet oplossen met alle desastreuze gevolgen van dien.

Als het leven zich niet meer in positieve zin ontwikkelt, ontstaat er automatisch een crisis. Dit kan zowel betrekking hebben op onze fysieke en psychische groei als op maatschappelijke, economische en andere ontwikkelingen.

Maar crisissen zijn niet alleen waarschuwingen maar ontstaan ook tijdens grote veranderingen. Veranderingen grijpen in op dat wat we gewend zijn en gewoon vinden, met alle onzekerheden van dien. Maar het is goed om te beseffen dat veranderingen een essentieel onderdeel zijn van het leven en noodzakelijk om te groeien en ons te ontwikkelen, zowel als persoon als als maatschappij. Dus is het van belang om met veranderingen en de daaraan verbonden crisissen op de juiste manier om te gaan.

Momenteel vindt er kosmisch gezien een enorme verandering plaats. Hierover zijn veel boeken geschreven. Allemaal hebben ze een ding gemeen: het huidige tijdsbestek is heel bijzonder omdat we op een omslagpunt zitten in de geschiedenis van deze aarde en de mensheid. We verlaten het Vissentijdperk en treden het Watermantijdperk binnen. In vele oude culturen, zoals die van de Maya’s, is deze overgang al aangekondigd en beschreven.

Bekend is dat de stand van de planeten invloed heeft op de aarde en dus ook op ons. Het sterren- en planetenstelsel zijn voortdurend in beweging en volgen al eeuwenlang bepaalde cycli. Zo draait de aarde elke 24 uur om haar lengteas, waardoor we dagen en nachten hebben, draait de aarde in 12 maanden om de zon met een bepaalde schommeling waardoor de seizoenen ontstaan en doorloopt de aarde in 12 maanden de zogenaamde dierenriem waardoor ze gedurende elk twaalfde deel van het jaar een zondanige stand heeft ten opzichte van een specifiek planetenconstellatie dat ze daarmee een energetische verbinding heeft die ons beïnvloedt.

Door haar eigen plaats binnen het sterrenstelsel en door haar eigen bewegingscyclus doorloopt ook de zon op haar eigen manier de verschillende dierenriemtekens en wel in omgekeerde richting en in een cyclus van precies 25.920 jaren. De zon staat dus tijdens elk twaalfde gedeelte van de cyclus, een sterrenmaand, in een bepaald teken van de dierenruim en wel gedurende een periode van 2160 jaar. In onze tijd verlaat de zon de invloed van het dierenriemteken Vissen en komt onder invloed van het teken Waterman. Hierdoor wordt het energieniveau op aarde sterk verhoogd wat niet alleen zeer ingrijpend is maar ook noodzakelijk om ons als mensen op een hoger niveau te laten functioneren omdat de toestand van de wereld in veel opzichten zo alarmerend is dat ze in haar voortbestaan wordt bedreigd hetgeen een totaal nieuw gedrag vereist.

Het Vissentijdperk heeft ons een enorme groei gebracht van ons denkvermogen, van de wetenschap, techniek, goede regelgeving, erkenning van onze individualiteit, gezondheid en welvaart doordat we daar al onze aandacht, al onze energie aan hebben gegeven. Maar vaak schieten positieve ontwikkelingen door omdat we zo geobsedeerd zijn door de positieve kanten ervan dat we de negatieve kanten niet willen zien en elke kritiek erop wegwuiven. Een goed voorbeeld hiervan is de opkomst van de smartphone als een enorme aanwinst voor onze onderlinge communicatie. Nu langzaam ook de negatieve kanten ervan duidelijk worden, zoals verslaving en het verminderen van onze sociale vaardigheden, is het moeilijk om daar voldoende aandacht aan te besteden omdat hij zo is ingeburgerd en verslavend dat een pleidooi voor minder gebruik vaak wordt weggewuifd door te denken dat het allemaal wel meevalt en dat de gesignaleerde problemen zich wel vanzelf oplossen. Dingen waar we aandacht aan geven groeien, maar dingen waar we geen aandacht aan schenken, zien we niet en worden dus verwaarloosd.

Zo hebben we lange tijd te weinig aandacht besteed aan het klimaat, aan welzijn en aan een eerlijke verdeling van de welvaart, verspillen we onze hulpbronnen en voedsel en is er sprake van een overconsumptie op alle gebieden, vervuilen we de bodem, de lucht en het water, zien we niet de ontwrichtende gevolgen van de enorme kloof tussen arm en rijk, brengen ons de enorme en ontwrichtende vluchtelingenstromen blijkbaar niet op de gedachte dat we deze kloof moeten dichten, kijken we verlekkerd naar de decadentie van de superrijken en laat ons de armoede in sloppenwijken onberoerd, buiten we landen en mensen uit, geven we hen geen eerlijke prijs voor hun grondstoffen, arbeid en diensten, komen we niet in opstand tegen de macht van het grote geld dat in grote mate ook het politieke handelen bepaalt dat vooral de rijken bevoordeelt, enzovoort, enzovoort. Met als gevolg dat we onder andere een wereldwijde klimaat- en vluchtelingencrisis hebben, een armoedecrisis in een heel groot gedeelte van de wereld, maatschappelijke onrust en de daarbij behorende politieke instabiliteit, oorlogen en uitzichtloosheid met daaraan verbonden psychische problemen.

Naast aandacht voor de positieve ‘opbrengsten’ van het Vissentijdperk is het dan ook noodzakelijk aandacht te schenken aan wat er in dat tijperk is verwaarloosd, waardoor er zand in de motor van de vooruitgang dreigt te raken en we, net zoals in de periode van de Romeinen, Atlantis en vele andere zeer ontwikkelde culturen, zomaar de ondergang tegemoet zouden kunnen gaan. De titel van het boek ‘Atlantis herhaald?’ van Hans Stolp en Harm Wagenmakers, met als ondertitel ‘Over de tijd die komen gaat’, is dan ook een reële waarschuwing en opdracht.

Concluderend: We hebben de bedreiging van ons voortbestaan op deze aarde zelf veroorzaakt en zullen voor deze bedreigingen op een snelle en adequate manier oplossingen moeten vinden en dat vereist niet alleen een ander gedrag van regeringen maar ook van ieder van ons. Het zijn wij die bijvoorbeeld miljoenen plastic flesjes kopen, wij zijn het die een groot gedeelte daarvan niet in het recyclesysteem brengen, wij zijn het die tonnen plastic flesjes weggooien in de natuur waardoor een zeer groot gedeelte in onze rivieren en zeeën belandt en er een plasticsoep ontstaat waardoor de zee vervuilt en vissen en wijzelf schadelijke plasticdeeltjes binnenkrijgen.

We hebben de neiging om problemen en de oplossing ervan bij anderen, met name regeringen, bedrijven en organisaties, neer te leggen, maar we zijn vaak niet kritisch genoeg op ons eigen denken en handelen als medeveroorzakers van de problemen, kijken vaak weg en voelen ons niet medeverantwoordelijk voor het ontstaan en het oplossen van de problemen. Hitler zou nooit het beest kunnen zijn geworden als er geen medestanders, meelopers en mensen zouden zijn geweest die weg hadden gekeken. Met gruwel kunnen we kijken naar president Trump, maar hij was wel gekozen door de Amerikaanse stemmers en misschien wel dankzij een groot deel van de stemgerechtigden die zich niet bewust waren van hun verantwoordelijkheid om de toekomst van hun land mede te bepalen en thuis zijn gebleven. Hetzelfde geldt voor de jongeren in Engeland. De Brexit in Engeland zou hoogstwaarschijnlijk niet zijn doorgegaan als de jongeren hun verantwoordelijkheid hadden genomen om mede hun eigen toekomst te bepalen. Nu klagen ze en bepalen de stemmen van nostalgie en angst de toekomst. En zo kunnen we nog vele voorbeelden noemen.

De overgang van de ene periode naar de andere gaat altijd gepaard met destabilisatie, onzekerheid en angst. Het oude brokkelt af, het blijkt toch niet wat we ervan verwacht hadden of levert zoveel problemen dat de toekomst er duister uitziet. Wat er in de plaats voor zou moeten komen, is nog niet duidelijk. De oude zekerheden vallen weg en er is nog geen echt nieuw houvast. Hierdoor raken we ontregeld, worden we onzeker en uit onze comfortzone gehaald. We zijn dan geneigd om als verdediging barricades op te werpen, onze zienswijze te verharden, ons terug te trekken in nostalgie en om letterlijk ten strijde te trekken tegen datgene wat niet past binnen het ons bekende veilig wereldje.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat we in deze tijd een verharding zien van standpunten binnen en tussen o.a. godsdiensten, politieke opvattingen, wetenschapsrichtingen en filosofische en spirituele stromingen.

Door de energieverhoging van het Watermantijdperk zullen we niet alleen in staat gesteld worden om ons bewustzijn te verruimen, meer open te staan voor de aardse en bovennatuurlijke werkelijkheid en ons betrokken te voelen bij wat er om ons heen gebeurt en moet gebeuren, ook zal wat er tot nu toe verborgen in ons leefde aan het licht komen, niet alleen het goede maar ook het kwade. Dat betekent dat ook onze negatieve impulsen die we vroeger verborgen wisten te houden of onderdrukt werden door de normen van religies en culturen, nu naar buiten komen, hetgeen we overal om eens heen zien. De kwade krachten van dictatuur, nationalisme, populisme, radicalisme, terrorisme, narcisme en egoïsme krijgen alle ruimte, terwijl we dachten en hoopten dat we op weg waren naar een democratische, vreedzame en tolerante samenleving. Het lijkt of we terugvallen naar het niveau van de dieren, zoals de oud assistent van de secretaris-generaal van de VN, Robert Muller, de huidige tijd typeerde.

De diepere bedoeling van deze negatieve ontwikkeling is dat we die negatieve egokrachten, doordat ze zo duidelijk zichtbaar worden, kunnen zien, herkennen en erkennen, zodat we ze kunnen ontmaskeren en omvormen tot zelfbewuste positieve krachten. We kunnen onze egoïstische, negatieve gevoelens pas omvormen tot zelfbewuste positieve krachten als we ze zien, erkennen, ons er bewust van worden.

Een ander gevolg van de energieverhoging is dat velen zich ondanks de enorme communicatiemogelijkheden eenzaam voelen. Die eenzaamheid heeft voor een deel te maken met de versnelling van het tempo in de huidige tijd. Alles moet snel, vlug, liever gisteren klaar dan morgen. Dit en de vluchtige, onpersoonlijke en oppervlakkige manier van communiceren via de sociale media en de gerichtheid op efficiëntie leidt ertoe dat er steeds minder echte tijd en aandacht en interesse is voor elkaar.

Maar er is nog een andere reden voor het toenemende gevoel van eenzaamheid. Door de energieverhoging nemen we steeds minder genoegen met oppervlakkige gesprekken en ontmoetingen. Doordat we verinnerlijken, onze diepere verlangens steeds meer aan het licht komen, verlangen we in toenemende mate om te praten, te communiceren over dingen die ons echt bezighouden. Het probleem is dat we dat vaak nog moeten leren, omdat het geen deel uitmaakte van de cultuur van de traditionele gemeenschappen. We missen echt contact, verbondenheid en dat veroorzaakt mede ons gevoel van eenzaamheid. Dit wordt nog versterkt door een toenemend gebrek aan zingeving doordat we niet meer weten waar we vandaan komen en waar we naar toegaan, we dolen rond in de door onszelf opgetrokken omheining.

De behoefte aan diep, echt contact is ook een van de oorzaken dat veel huwelijken stuklopen: we willen echt gezien en gehoord worden. Het innerlijke verlangen naar echt ontmoeten op een diep persoonlijk niveau wordt groter en daarom voldoet voor velen niet meer de traditionele manier van communiceren en samenleven, waarin we vaak formeel, afstandelijk en oppervlakkig met elkaar omgaan.

Als gevolg van de energieverhoging van het Watermantijdperk maken we sinds de jaren zestig in toenemende mate ook de keuze voor een persoonlijke ontwikkeling en het niet meer klakkeloos overnemen van wat instituten ‘predikten’, zoals het gezin, de familie, de kerk en de politiek. Het was het leidmotief van de studentenrevolutie van de jaren zestig. Met enige vertraging zet deze evolutie zich momenteel overal in de wereld voort, zoals we onder andere zien in revoluties in de Arabische wereld. Mensen pikken in toenemende mate de macht van dictaturen niet meer. Helaas maar begrijpelijk vallen velen hierna terug in de onderhuidse strijd tussen stammen, godsdienstrichtingen en culturen die ook onderdrukt werd door de dictatuur en nu de ruimte krijgt, zoals we gezien hebben in het voormalige Joegoslavië en nu zien in het Midden-Oosten en Afrika. De oude, niet verwerkte conflicten moeten eerst worden opgelost voordat echt sprake kan zijn van een echte nieuwe lente.

De studentenrevolutie in de jaren zestig werd ontketend door studenten, zij hadden niets te verliezen. De werkenden hadden evenveel ongenoegen over hun leef- en werkomstandigheden, maar hadden alles te verliezen en durfden daarom niet eerder in opstand te komen dan toen de studenten het deden. Ook wij worden nu, net als zij, gegijzeld door het economische systeem waarbinnen de macht van het geld, multinationals, aandeelhouders en werkgevers het uiteindelijk voor het zeggen hebben en wij wat betreft onze baan, inkomen en ons consumptiegedrag van hen afhankelijk zijn.

Ik ben benieuwd wanneer we, ondanks het feit dat we gevangen zitten en deel uitmaken van het kapitalistische systeem, net zoals de gele hesjes met zijn allen in opstand komen tegen de macht van de financiële wereld en van de percentueel kleine groep zeer rijken die door de concentratie van geld en de daaraan gekoppelde macht de politiek en de economie bepalen en dit doorgaans doen voor eigen gewin, door uitbuiting van mensen en landen en door het ontduiken van belastingen, waardoor zij steeds rijker worden en de uitbuiting en enorme armoede en kansenongelijkheid in de wereld blijven voortbestaan.

Het is tijd voor een nieuwe ‘Franse revolutie’, maar hopelijk wel op een vreedzamere manier. Hopelijk kunnen we hen door een verscheidenheid aan kleine en grote acties overtuigen van hun maatschappelijke verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor een wereld waarin iedereen in vrede en op een menswaardige manier kan leven en zich ontwikkelen.

De huidige energieverhoging van het Watermantijdperk kan en moet ons helpen om ons vanuit angst niet terug te trekken in de veilige omheiningen van het verleden of in een machteloze slachtofferrol, maar om te zoeken naar oplossingen, ons open te stellen voor nieuwe ideeën en inzichten en het nemen van een actieve houding. Blijven steken in de nostalgie dat het vroeger allemaal beter was, lost het probleem niet op, want vroeger heeft letterlijk en figuurlijk zijn tijd gehad, daar ligt niet de oplossing, die ligt altijd in de toekomst.

Het is vruchtbaarder om het niet meer functioneren van een situatie te zien als een roep om vernieuwing, zoals een kapotte auto, een verouderde woning of wijk, een vastgelopen relatie en een niet meer bevredigende werksituatie vragen om een opknapbeurt, vernieuwing of vervanging.

De verhoging van de energie van het Watermantijdperk kan en zal ons helpen een nieuwe weg te kiezen, de weg van betrokkenheid, de weg van ons hart in plaats van de weg van ons ego, of om met de woorden van Robert Muller te spreken:

‘We hebben de verantwoordelijkheid om van deze planeet een Paradijs te maken. Wij mensen hebben niet meer genoeg aan logica en rede. Dat tijdperk hebben we gehad en het voldoet niet meer. We gaan nu het tijdperk van de liefde binnen: liefde voor onszelf, de mensheid, de planeet en de wonderbaarlijke schepper van dit alles’.

Valkenburg november 2020

© Harrie Bielders